Wil je me even evalueren?

Soms denk ik dat ik mijn roeping gemist heb. Ik had geen marketeer moeten worden. Ik had een praktijk moeten openen als liefdescoach voor gekwetste, verdwaalde vrijgezellenmannen. 

Sinds ik weer date, volgt op een beleefd 'het was fijn maar ik voelde geen klik', vaak een lawine aan berichtjes. Die klinken ongeveer zo:

Soms krijg ik zelfs: "We hebben zaterdag gezegd dat er een vervolg mocht komen." Pardon? Heb ik een contract getekend?

En dan denk ik: wow, ik was op een date, geen feedbacksessie. Ik heb geen formulier met verbeterpunten ingevuld. En nee, je hoeft ook niet te reflecteren op mijn afwijzing alsof we in een aflevering van Boer zoekt Vrouw zitten. 

Ik was verbaasd. En een beetje bang.  Ik bedoel: ik had nog niet eens mijn jas uitgetrokken of hij was al emotioneel aan het herinrichten.

Soms vraag ik me af of het aan mij ligt.
Ben ik te vriendelijk? Te empathisch?
Ik lijk iets uit te stralen waardoor mensen hun hele binnenwereld bij me uitstorten. Voor ik het weet ben ik de coach, de luisteraar, de reflectiepartner. En hoewel ik die rol best fijn vind, is het soms gewoon... vermoeiend.
Want ik kom niet op een date om iemand zijn innerlijke proces te begeleiden. Ik kom voor connectie. Een gesprek. Misschien een lach. 

Kijk, ik snap dat afwijzing pijn doet. Dat het lastig is om te begrijpen waarom iemand niet verder wil.
Maar dat betekent nog niet dat ik dat moet uitleggen. Het betekent gewoon: nee, geen klik. Niet jouw fout, niet de mijne. Gewoon pech.

Als je iets wil leren van een ervaring: prachtig. Maar bel dan een coach. Of je therapeut. Of desnoods een vriend.

Kortom, ik ben niet je coach. Ik ben gewoon een vrouw op zoek naar iemand met humor, zelfreflectie en het vermogen om een zachte nee te respecteren.