Widow's fire - help mijn libido staat in brand!

Niemand bereidt je voor op rouwen. Je krijgt clichés als "het wordt beter met de tijd" of "hou je sterk". Maar wat niemand me vertelde, was dat ik in volle rouw plots een ontembaar verlangen naar seks zou krijgen. Zo hevig dat ik me soms afvroeg of ik niet compleet gek geworden was. 

Want ja… je hoort als kersverse weduwe te huilen en niet om half drie 's nachts wakker te liggen met een lijf dat roept: honger, NU!

Blijkbaar heet dit widow's fire. Het klinkt als een cocktail in een hippe bar: iets met rum, sinaasappelbitters en een twist van verdriet, maar het blijkt een natuurlijke reactie op stress en angst te zijn. Je lichaam maakt adrenaline en cortisol aan, je hersenen roepen om dopamine en endorfines en ineens zegt je lijf: "Help, ik heb seks nodig!" 

Ineens was ik lid van een heel geheime club van vurige weduwen. Het voelde absurd. Je hart ligt in scherven maar je lijf staat op springen. Ik schaamde me in het begin zo erg. Want wat ben je voor weduwe als je tijdens al dat verdriet ineens rondloopt als een hitsige puber in de overgang?

En toch… er zat ook iets bevrijdends in. Ik straalde weer. Complimentjes van mannen vlogen me om de oren. Ikzelf voelde me vooral chaotisch, maar goed, ik klaagde niet. Het mooie is: het gaat niet alleen over seks. Het gaat over levenslust. Het gaat over voelen dat ik besta, dat mijn lijf werkt, dat er meer is dan gemis.

En ja, toen kwam Peter. (Je weet wel, die uit eerdere columns.) Hij was in eerste instantie mijn veilige haven, de schouder waarop ik kon uithuilen. Geen man die met me flirtte of zijn handen niet thuis kon houden. En toch… een jaar later vloog ik op een dag gewoon in zijn armen, alsof mijn lichaam zei: "genoeg gejankt, tijd voor actie."

Peter zat toen niet op een vaste relatie te wachten en als ik erover nadenk..., ik eigenlijk ook niet. Het gaf ons de vrijheid om te doen wat we wilden, zonder druk. Seks met Peter voelt als thuiskomen, maar ook als een wilde ontdekkingstocht. Onze connectie is intens. Ik doe dingen waarvan mijn overleden man waarschijnlijk rode oortjes zou krijgen. Ongeremd. Onbeschaamd. Veeleisend zelfs.

Tinder en Bumble kwamen ook een tijdje in beeld. Leuk speelgoed, maar laten we zeggen: niet elke man kon mijn vurigheid aan. Na een swipe naar rechts dacht ik soms: ach, deze man overleeft het waarschijnlijk geen week in mijn jungle. 

Ben ik er minder om gaan rouwen? Helemaal niet. Maar misschien maakt juist die combinatie het leven draaglijk: huilen en verlangen. Verdriet en vuur. Het ene sluit het andere niet uit.

Na zes jaar is er nog steeds vuur. Geen tijdelijke opleving, geen "fase" die wel weer overgaat. Mijn libido heeft blijkbaar besloten om permanent in de hoogste versnelling te blijven hangen. En eerlijk? Ik vind het fantastisch.

Dus ja: widow's fire bestaat. En misschien moeten we er minder fluisterend over doen. Want als er iets is wat rouw me geleerd heeft, dan is het dit: het leven is kort. Heel kort. En soms is de beste manier om weer te voelen dat je leeft… gewoon genieten van een goed potje seks.