Na de eerste paar dates had ik het spel door. Of, dat dacht ik toch! Maar toen ontdekte ik een ander level in dit spel: de paradox van mannelijke communicatie.
Het begint zo leuk. Je matcht op een dating-app en hij is ineens de koning van de communicatie. Je ontvangt berichtjes vol humor, aandacht en interesse. Hij lijkt overal op te reageren, en je denkt: "Wauw, deze man snapt het". En dan komt het moment: je wisselt telefoonnummers uit en plant een date. En BAM! Alles verandert.
WhatsApp verandert voor hem van een speels flirtplatform in een zakelijke tool. Je krijgt geen vragen meer over hoe je dag was of opmerkingen over je profielfoto. Nee, het draait nu om praktische zaken: "Hoe laat spreken we af?" "Waar?" Geen woord of zin méér dan nodig. Na die korte logistieke uitwisseling... stilte. Geen woord, soms wel dagenlang. Je vraagt je af: "Waar is die leuke, vlotte man van het begin gebleven? "
En daar zit het probleem: mannen en vrouwen gebruiken WhatsApp anders. Mannen zien WhatsApp als een middel met een doel. In de "jachtfase" willen ze vooral scoren maar zodra de date gepland is, schakelt hun brein over naar een andere modus. Missie geslaagd, buit binnen! In hun hoofd is er geen reden om nog extra moeite te doen. Voor hen is dit rust: Het is toch geregeld?
Maar vrouwen zien WhatsApp als een voorprogramma van de date – een kans om alvast wat vonkjes te laten overslaan. Die stilte voelt voor ons dan al snel als: Verliest hij interesse? Heeft hij spijt? Terwijl hij waarschijnlijk gewoon relaxed op de bank zit, wachtend tot hij je in het echt ziet.
Hetzelfde gebeurt al je een tijdje met hem date. Het lijkt simpel, maar geloof me, Whatsapp is een mijnenveld. Mannen en indirecte hints? Geen goede match. Zeg je iets subtiels zoals: "Oh, het lijkt me leuk om samen eens te koken," dan gaat dat recht over hun hoofd. Maar probeer eens direct te zeggen: "Weet je, ik zou het fijn vinden als jij eens iets voorstelt om samen te doen." BAM! Zijn reptielenbrein slaat op tilt. Je dacht dat je gewoon even je gedachten deelde, maar plots verandert zijn houding en lijkt het alsof je in een psychologische oorlog bent beland. Jij tegen zijn ego.
En advies geven? Dat is helemaal gevaarlijk terrein. Ironisch genoeg zien sommige mannen dat niet als hulp, maar als bemoeienis. Ineens ben je niet meer de gezellige, lieve vrouw die ze aan het leren kennen waren, maar de "chef" die met een vergrootglas door hun leven loopt.
Hoe frustrerend het soms ook is, iemand leren kennen heeft wel iets bijzonders. Je ontdekt wanneer je speels kunt zijn, wanneer je even gas terug moet nemen en wanneer je gewoon moet accepteren dat mannen en vrouwen fundamenteel anders denken over communicatie.
En ik? Ik speel het spel vol overtuiging, maar wel zoals ik ben: eerlijk en authentiek. Stiltes en halve zinnen? Daar doe ik niet aan. Soms ben ik misschien iets te direct (lees: een echte flapuit) en ja, dat botst wel eens. Dan word ik al eens "chef" genoemd maar… so be it. Het belangrijkste is dat ik plezier heb en met mezelf blijf lachen, hoe het ook loopt..
Ze zeggen het zo vaak dat het bijna irritant wordt: "Je moet eerst zelfliefde vinden voor je opnieuw kan liefhebben."
Ik rolde altijd een beetje met mijn ogen. Zelfliefde klonk te veel als een Instagram-quote. Maar goed… clichés zijn clichés omdat ze meestal waar zijn. Ook deze.
Het begon allemaal met een kapotte lamp en een Ikea kast die niet recht wilde staan. Pas toen merkte ik hoeveel ik zelf moest oplossen als single. YouTube werd mijn beste vriend. Uren zat ik te kijken naar tutorials van mannen met schroevendraaiers en veel te veel enthousiasme. Na een tijdje kon ik het allemaal zelf. En ik was...
Zijn profielfoto's zagen er veelbelovend uit: verzorgd, zelfverzekerd, met die typische glimlach van een man die weet dat hij goed op foto staat. Gelukkig deed de werkelijkheid niets af aan die charme. Jo was knap, galant en het gesprek liep vlot, al babbelde hij nét iets te veel over zijn werk. En over zijn ex(en). Ja, meervoud. En over...
In het begin vond ik het alleen zijn ronduit ellendig. Niet omdat ik niet van rust hou, maar omdat stilte soms hard kan klinken. Vooral op zaterdagavond, met een lege zetel naast je en Netflix die vraagt of je "nog steeds kijkt". Ja, natuurlijk kijk ik nog, wie anders?
