Wat ik leerde van een man die nooit bleef

Zes jaar lang kwam hij terug. Soms zachtjes, soms met tromgeroffel. En altijd met dezelfde zin: "Die connectie tussen ons… dat is zo speciaal, hè?"

En ja, ik voelde dat ook. Of beter: ik wilde het voelen.
Want na een verleden waarin de grond onder mijn voeten meermaals wegzakte, voelde elk sprankje warmte als een veilige haven. Ik heb verlies gekend, verraad, een huwelijk dat abrupt eindigde,… Dus als iemand dan zegt dat jullie connectie uniek is, dan geloof je dat graag.

Maar stabiliteit bij hem bleek slechts een illusie. Het voelde veilig, maar er ging niets vooruit, een beetje zoals een schommelstoel.

Hij wist alles. Mijn littekens, mijn voorzichtigheid, hoe hard ik moest vechten om opnieuw te vertrouwen. En toch liet hij me telkens opnieuw mijn hart op een kier zetten, om daarna weer te verdwijnen alsof het niets was.

En dan kwam hij terug.
Alsof ik een emotionele Airbnb was: beschikbaar wanneer het hem uitkwam. Geen verplichtingen, geen verantwoordelijkheid, enkel voordelen.

Het pijnlijke is: ik dacht dat hij oprecht was. Ik zag iets waardevols, hij zag iets handigs.
Maar uiteindelijk besef je: iemand die zes jaar lang niets kiest, kiest heel bewust. Hij kiest ervoor jou niet kwijt te raken, maar je ook nooit echt te hebben.

En ja… dat maakt hem niet een man die worstelt met gevoelens.
Het maakt hem een man die liever kiest voor comfort dan voor eerlijkheid.
Want als je weet hoe breekbaar mijn hart is, hoor je er niet op te gaan staan. 

Maar - en dat deel van het verhaal sloeg ik vroeger liever over -  ik heb hem ook gebruikt. Niet lichamelijk, maar emotioneel. Niet als partner, maar als veilige oefenruimte om weer te voelen. 

Een connectie die me raakte, maar niet te diep.
Iemand die dichtbij kwam, maar nooit te dichtbij.
Want ik was er zelf nog niet klaar voor. Ik wist nog niet eens of ik mezelf graag genoeg zag om iemand anders binnen te laten. Ik was nog volop aan het leren: alleen zijn zonder eenzaam te zijn, mezelf op één zetten zonder schuldgevoel, mijn waarde zien zonder bevestiging van buitenaf.

Dus misschien zochten we allebei hetzelfde: intimiteit zonder risico.
Hij vanuit gemak. Ik vanuit angst.

Het verschil is: ik ben eruit gegroeid.
Ik heb mezelf leren dragen, mezelf leren kiezen, mezelf leren zien.
En nu ik eindelijk mijn hart echt kan openstellen, zie ik dat hij nooit de man was die dat hart kon of wou ontvangen.

Hij zei altijd dat onze connectie uniek was maar eigenlijk bedoelde hij: uniek comfortabel.

Ik kies voortaan voor een man die niet telkens terugkomt maar gewoon blijft. Iemand die mij ontmoet op het niveau waar ik nu sta: open, eerlijk en volledig aanwezig.