Tussen kasseien en geheimen

Mijn vingers verstrengelden zich met die van David. Het zachte kneepje voelde als een geheim dat hij nog niet wilde verklappen. Terwijl we over de kasseien naar het kleine restaurant slenterden, was David niet zomaar David. Die ondeugende twinkeling in zijn ogen en het feit dat hij zich bij het buitengaan al Raphaël noemde… Het spelletje met onze alterego's dat we de laatste tijd vaker speelden zorgde telkens weer voor een tinteling van spanning.

Tijdens het aperitief raakten onze knieën onder tafel elkaar steeds opnieuw, eerst toevallig, daarna met opzet. De belofte hing in de lucht: dit zou geen gewone avond worden.

Ik boog me net naar hem toe om iets in zijn oor te fluisteren, toen plots een bekend gelach weerklonk. Twee vrienden van David stapten het restaurant binnen en zwaaiden enthousiast. Voor we het wisten, zaten we met z'n vieren aan tafel. Het intieme spelletje tussen ons werd bruusk onderbroken. Ik voelde een steek van teleurstelling, maar David glimlachte ondeugend, alsof hij al een ander plan had.

Zijn hand gleed achteloos naar zijn jas, die over de stoel hing. Zijn vingers vonden een klein doosje dat hij daar eerder had gestopt. Hij keek me aan, zijn ogen fonkelend met die geheimzinnige, gevaarlijke blik die ik inmiddels zo goed kende. Terwijl de ober onze bestelling opnam, boog hij zich heel subtiel naar me toe.

"Zin in een spelletje, Gabrielle?" fluisterde hij.

Alles veranderde in één seconde. Gabrielle voelde haar hart sneller kloppen toen ze het doosje onder tafel in haar hand voelde glijden. Ze keek hem met grote ogen aan, terwijl haar vingers het voorzichtig openden. Haar adem stokte toen ze besefte wat hij haar zojuist had toegeschoven. Raphaël nam een slok van zijn wijn, alsof er niets bijzonders aan de hand was. Alleen dat kleine lachje verraadde zijn bedoeling.

Met een mengeling van ondeugd en zenuwen schoof Gabrielle ongemerkt iets naar onderen. Onder de tafel gleed het speeltje op zijn plaats. Ze voelde zich meteen warmer worden. Niet alleen door wat ze deed, maar vooral door het idee dat Raphaël de regie nu volledig in handen had.

Hij keek haar niet direct aan. In plaats daarvan luisterde hij naar zijn vrienden, stelde vragen, lachte mee. En toen zag ze plots hoe zijn duim heel nonchalant over zijn telefoon gleed.

De eerste trilling was zacht, bijna plagerig. Gabrielle verstijfde, haar hand schoot naar haar servet. Ze wist dat niemand iets doorhad, maar toch voelde ze de hitte naar haar wangen stijgen. Raphaël hief zijn glas en tikte tegen het hare.

"Op een mooie avond," zei hij, met een glimlach die alleen zij volledig begreep.

Het gesprek ging verder, maar Raphaël speelde met de intensiteit alsof hij een dirigent was. Steeds als ze dacht dat ze weer grip kreeg, draaide hij net iets verder aan de knop. Haar lach klonk te hard, haar ademhaling iets te snel. Ze kneep haar dijen stevig tegen elkaar, hopend dat niemand aan tafel het merkte.

Toen de vrienden opstonden om naar de rokersruimte te gaan, greep Raphaël haar hand onder tafel.
"Kom," zei hij, "even frisse lucht."

Buiten, in de koele avondlucht, trok hij haar onmiddellijk mee een donkere steeg in. Zijn mond vond de hare, gretig, alsof hij zich zelf al die tijd had moeten inhouden. 

De steeg was smal en schemerdonker, de geluiden van het restaurant klonken ver weg. Raphaël drukte haar tegen de muur, zijn handen gleden vastberaden naar beneden. Gabrielle hapte naar adem toen hij met één vinger het speeltje opnieuw activeerde. De trillingen liepen nu recht door haar heen.

Ze klemde zich aan hem vast, haar lippen zochten zijn mond. Hun kussen waren rauw en wild, alsof alle opgebouwde spanning eindelijk ontsnapte. Zijn hand gleed onder haar jurk. Gabrielle kreunde zacht, haar lippen tegen zijn schouder gedrukt.

"Je hebt me de hele avond gek gemaakt," fluisterde ze hijgend.
"Dat was precies de bedoeling," zei Raphaël speels. Haar knieën werden week, ze moest zich aan hem vastklampen om niet weg te zakken.

Zijn mond vond haar hals, zacht en plagerig. De koelte van de nacht en de hitte van zijn aanraking maakten haar duizelig. Ze voelde hoe zijn heupen zich tegen de hare duwden, zijn lichaam overduidelijk net zo gespannen als het hare.

"Geen geluid," fluisterde hij, terwijl zijn hand in haar slipje gleed. Gabrielle beet op haar lip, maar het hielp niet, een diepe kreun ontsnapte haar toch.

"Sst," fluisterde hij, zijn stem breekbaar, alsof hij elk moment zijn controle kon verliezen. Zijn vingers bewogen ritmisch, sneller, tot ze nauwelijks meer adem kon halen. Haar hele lijf trilde. Toen hij haar eindelijk losliet, stortte ze tegen hem in, haar hart bonzend, haar benen slap.

Hij ving haar op, hield haar stevig vast. Zijn mond dicht bij haar oor, zijn stem hees en beloftevol:
"De nacht is nog lang..."