Liefde met eigen sleutelbos

Soms lijkt het alsof je, zodra je een nieuwe liefde hebt, automatisch de vraag krijgt:
"En? Wanneer gaan jullie samenwonen?"
Alsof dat de meetlat van succes is. 

Vroeger was dat de norm. Je ontmoette iemand, ging samenwonen, trouwde, kreeg een hond en discussieerde twintig jaar over wie de vuilnisbak buitenzet.

Maar na je vijftigste is de liefde niet meer zwart-wit. We hebben onze gewoontes, onze kinderen en ja… onze kasten vol verleden (en eindelijk eentje met genoeg plaats voor al mijn kleren).
Maar stel dat de liefde opnieuw voorzichtig in je leven sluipt, wat doe je dan? Hoe zou dat zijn, na al die jaren alleen?

Elke dag samen koken. De krant delen. Wakker worden naast iemand die blijft.

Maar tegelijk hoor ik die andere stem.
De stem die weet dat samenwonen niet alleen gaat over liefde, maar ook over ruimte, gewoontes en sokken die zich mysterieus naast de wasmand nestelen.
Dat een gedeeld leven soms meer overleg vraagt dan een projectvergadering.

En dan zijn er nog die andere, iets minder romantische vragen.
Wiens huis wordt het, of koop je iets nieuws?
Wat met financiën: leg je alles samen of blijf je liever onafhankelijk, gewoon uit zelfbescherming?
Of je kind dat zegt: "Mama, meen je dit nu?"

Wat doe je met twee mensen die allebei zweren dat hun matras beter ligt? Wie verkoopt zijn zetel en wie zijn identiteit? Want na vijftig weet je wat het kost: een relatie, een huis, maar vooral jezelf verliezen. De meesten van ons hebben dat allemaal al eens betaald, inclusief rente.

Dus kijk ik met lichte jaloezie naar LAT-stellen waar het perfect lijkt te lopen. Hij zijn huis, zij het hare. Twee levens die elkaar kruisen zonder te botsen.
Elke ontmoeting voelt als een eerste date: lippenstift, vlinders, een glas wijn en het soort spanning dat alleen ontstaat als je elkaar nog niet helemaal kent, maar net genoeg.
Je vertrekt met een glimlach en het bed ruikt nog even naar hem.

Maar liefde is ook meer dan vlinders.
Iemand schreef ooit op Reddit: "In a LAT relationship you keep the spark alive, but you miss the quiet moments: the coffee, the comfort."
En dat raakte me. Want uiteindelijk verlang je niet alleen naar passie, maar ook naar dat stille samenzijn waarin niets hoeft.

Misschien is de echte uitdaging van liefde op latere leeftijd: zoeken naar een vorm die bij je past.
Eentje waarin je elkaar ruimte gunt, maar ook durft te delen.
Waarin je financiële onafhankelijkheid behoudt, maar toch investeert in samen-zijn.
Je hoeft geen huis te delen om je verbonden te voelen en soms is dat wel de mooiste vorm van samenwonen: gewoon in elkaars hart.

En wie weet… misschien komt er een dag dat ik wel iemand toelaat in mijn kast en in mijn bed. Tot dan koester ik de avonden dat ik alleen mag zijn: met wijn, stilte en een dekbed dat helemaal van mij is.