Oude liefde roest niet... of toch wel?

Soms krijg je een berichtje dat je even uit je evenwicht brengt. Zo'n onverwachte ping van Messenger met een naam die je niet meteen herkent. Ik keek naar de profielfoto. En nog eens. En nog eens. Want bij mannen is het niet altijd eenvoudig om ze na tientallen jaren te herkennen. Minder haar, andere bril, en soms die mysterieuze overgang van sixpack naar 'dad bod'.

En toen viel het kwartje. Marc. Mijn eerste grote jeugdliefde. De jongen met wie ik urenlang vinylplaten draaide en die me in de zomeravonden onder de sterrenhemel liet dromen over een toekomst samen. En gek genoeg, zodra ik zijn naam herkende, kwam er een golf van herinneringen. Niet alleen hoe verliefd we waren, maar vooral hoe mooi het toen allemaal was. Raar hoe je in zulke momenten even vergeet waarom het ooit is stukgelopen, toch?

We begonnen te chatten. Eerst voorzichtig, aftastend. Hoe gaat het met jou? Wat doe je nu? Heb je kinderen? En voor ik het wist, spraken we elke dag. En ja hoor, daar waren ze: de kriebels. Die tinteling die je ego streelt als iemand zegt dat hij je nooit vergeten is.

Dus toen hij voorstelde om samen te lunchen, zei ik ja. Waarom ook niet? Oude liefde roest niet, zeggen ze.

Toen ik Marc zag, voelde het meteen vertrouwd. Alsof er geen decennia, maar slechts een paar maanden verstreken waren. We lachten, haalden herinneringen op, ontdekten dat we nog steeds dezelfde humor deelden. Tot zover leek alles perfect.

Maar toen kwam het moment suprême: het bestellen van de lunch.

Marc kon niet kiezen. Hij vergeleek de opties, twijfelde en zuchtte uiteindelijk: "Jij bestelde altijd iets dat lekkerder was, hè?" En pats - terug in de tijd. Déjà vu. Dit had hij vroeger ook altijd. Mijn geduldige, zestienjarige zelf vond dat destijds schattig. Mijn volwassen ik? Iets minder.

En toen ging zijn telefoon.

En ik weet niet precies wat het was - zijn toon, de manier waarop hij keek, de woorden die hij koos.... maar iets triggerde me. Opeens zag ik het allemaal weer helder. Waarom het destijds niet werkte. Al dat drama, de eindeloze discussies, het steeds weer uitpraten en opnieuw proberen. Ik was vergeten hoeveel energie het kostte. Ik wist weer waarom die grote liefde uiteindelijk gewoon… over was.

Het was niet eens iets groots of dramatisch. Meer een besef: hij was eigenlijk nog steeds dezelfde. En ik ook. Maar wie ik nu ben, past niet meer bij wie hij altijd was.

We namen warm afscheid. Geen spijt, geen drama. Maar wel met de zekerheid dat sommige oude liefdes om een reden oud zijn. En dat sommige deuren dicht moeten blijven, zelfs als ze voor je neus weer open lijken te gaan.

Ik gaf Marc nog een knuffel maar zonder plannen om snel weer af te spreken.. Ik bedankte hem voor de herinneringen, voor de lunch en misschien ook voor de eye-opener. En toen heb ik het contact weer laten vervagen.

Oude liefde roest niet? Oh jawel. Maar soms is dat precies goed zo.