Met z’n drieën op date

Ik leerde Dirk kennen op een datingapp. Het waren niet zijn foto's die me aanspraken, maar zijn profieltekst. Soms is het iets kleins waardoor je denkt: ja, deze persoon begrijpt het leven een beetje zoals ik. Hij schreef authentiek en open. En ergens tussen de zinnen door las ik dat hij, net als ik, wist wat verlies was. 

We begonnen rustig te chatten. Geen constante stroom van pingende berichtjes. Bij sommige mannen vraag ik me altijd af of ze eigenlijk een job, hobby of sociaal leven hebben. Nee, Dirk appte aangenaam. Soms wat lange berichten, maar hé, hij schreef tenminste foutloos.

Hij had mijn columns gelezen en dat vind ik altijd spannend. Hij las hoe een andere man champagne meebracht op een wandeldate en dus stelde hij een wandeling voor en ... hij deed er een schepje bovenop: champagne en aardbeien. Dat verdient punten. Ik begin er zelfs stiekem een beetje verwend van te worden. 

We zaten op een bankje en het gesprek liep vlot. Tot Dirk, na een paar glazen, begon te vertellen over zijn overleden vrouw. Hun band was hecht, dat was duidelijk, en dat siert iemand. Maar… als je op een datingapp zit, mag je toch hopen dat je dat verlies een plek hebt gegeven.

Hij vertelde dat eerdere dates waren afgehaakt omdat zijn profielfoto op WhatsApp er nog altijd één was samen met zijn overleden vrouw. Logisch dat wij ons dan afvragen of je wel single bent. Zolang je die foto niet kunt vervangen, ben je waarschijnlijk nog niet klaar om te daten, Dirk.

Na de wandeling gingen we iets eten. We stapten zijn auto in en daar was ze ineens weer: Els, groot en wel op het scherm van zijn boordcomputer. Alsof ze mee uit eten ging. 

Tijdens het eten ging het gesprek steeds meer over Els. Over herinneringen, emoties, zielenreizen... waar hij zich vol overgave in had gestort. De apotheose kwam toen hij vertelde dat haar urn… naast zijn bed stond.

Naast. Zijn. Bed.
Wat verwachtte hij? Dat Els gezellig mee op het nachtkastje stond in de slaapkamer? Ik zag het zo voor me: een ongemakkelijke ménage à trois.

Op weg naar huis voelde ik hoe de avond me wat zwaar op de maag lag. Dirk begreep verlies, maar zat er duidelijk nog middenin.

De volgende ochtend werd ik wakker met een tsunami aan berichten: hoe gezellig het was en boekentips over zielenreizen.
Ik reageerde niet meteen en dat was blijkbaar een flinke trigger. Hij stuurde een lang, emotioneel en eerlijk gezegd wat ongepast bericht waarin hij zijn teleurstelling uitsprak. Daarna wilde hij feedback: wat had hij verkeerd gedaan? 

Ik heb hem eerlijk verteld wat er speelde. Dat het te intens was en dat hij eerst moet helen. Ook over die WhatsApp-foto met Els, die nog steeds vrolijk naast hem stond. Ik heb 'm niet geblokkeerd, want ondanks alles was het gewoon een fijne man.

Een tijdje later zag ik dat hij zijn profielfoto had veranderd.

Goed zo, Dirk. Stap één is gezet.
Nu nog Els een beetje verder wegzetten. Liefst uit de slaapkamer.