Vijf jaar geleden verloor ik mijn man. Die gebeurtenis zette mijn wereld compleet op z'n kop en dwong me om uit te zoeken wie ik was. Het was een periode van zoeken, van huilen en van af en toe een glas wijn met een goede vriendin, die samen met de wijn mijn therapie vormde. Maar na een paar jaar kwam het moment dat ik dacht: genoeg, tijd voor een nieuw avontuur, tijd om te gaan daten. Want ja, je bent nooit te oud voor de liefde, toch?
Het begon al met een datingprofiel. Hoe schrijf je een tekst die niet klinkt alsof je wanhopig bent? De adviezen van vriendinnen hielpen niet altijd. Eén zei dat ik "gewoon mezelf" moest zijn. Maar wie ben ik? Een vrouw met een buikje, wispelturige haren en rimpels die extra opvallen zodra ik mijn leesbril opzet. En dan hoor je verhalen van mannelijke vrienden over vrouwen op datingsites: half ontblote borsten, zonnebrillen die wallen maskeren, getuite lippen op de racefiets en natuurlijk yoga... én wijntjes. Blijkbaar is dat allemaal een hype. Tja, ik doe óók yoga. En die zonnebril? Die is soms best handig op een slechte dag. Maar goed, ik wilde vooral mezelf blijven.
Uiteindelijk schreef ik iets over mezelf en voegde er met enige zelfspot aan toe: "Geen botox, geen filter. Verwacht je dat wel, swipe dan vooral door." Dat bleek een schot in de roos. Ik was verrast door het aantal reacties – misschien houden mannen écht van vrouwen die gewoon zichzelf zijn. Rimpels, buikje en al. Wist iedereen dit al behalve ik?
Met dat beetje zelfvertrouwen begon ik te swipen. Maar wat ik niet had verwacht, was dat ik de verkeerde mannen leuk zou vinden. De "players" waren verrassend charmant. En dan was er nog Bumble, het nieuwe speelterrein voor getrouwde mannen. De app waar mannen denken dat het prima is om rond te neuzen omdat de vrouw hier als eerste het gesprek begint. Creatief, dat geef ik toe.
Wat ik geleerd heb? Mannen houden van authenticiteit. Je hoeft geen platte buik te hebben of een perfect gezicht. Zelfvertrouwen is aantrekkelijker dan wat dan ook. En ja, ook al zal ik waarschijnlijk nooit op de fiets poseren, ik ben blij dat ik het avontuur ben aangegaan.
Er waren zoveel interessante, leuke en ronduit hilarische ontmoetingen. In het begin ging ik naar een date met een noodplan. Mijn dochter was mijn geheime wapen als ik een snelle exit nodig had. "Mama, ik heb een ongelukje met de auto!" of "Help, er is een lek in de badkamer!". Alles om me te redden van een date die compleet de mist in ging. Maar na een tijdje dacht ik: waarom al die moeite? Nu zeg ik het gewoon eerlijk als het niets wordt. En ja, er waren momenten waarop ik letterlijk op de eerste date ben weggelopen. Soms is dat gewoon de beste optie.
Toch waren er ook dates met potentie. Mannen waarbij ik dacht: "Hmm, dit zou wel eens iets kunnen worden." Maar laten we eerlijk zijn: op mijn leeftijd sleept iedereen een rugzak mee. Geen weekendtas, denk eerder aan een kofferset. En dan is er nog die andere uitdaging: de vrijheid van alleen zijn. Die is vaak zo comfortabel dat de gedachte om dat op te geven er teveel aan is.
Een aantal verhalen heb ik gebundeld. Het ene is herkenbaar, het andere ronduit hilarisch. Maar wat ze allemaal gemeen hebben, is dat ze laten zien hoe daten na je 50ste echt is: soms ongemakkelijk, vaak verrassend maar altijd leerzaam.
Mannen op datingapps blijven me verbazen. Hun foto's vooral. Hoe ze het telkens weer voor elkaar krijgen om zichzelf te fotograferen in het slechtst mogelijke licht, is bijna een talent op zich. Vaak lijkt het alsof de foto is genomen tussen de wasmand en het strijkijzer, op een moment dat niemand het mocht weten.
Soms wil je gewoon weer dat ouderwetse gevoel: iemand spontaan ontmoeten, zonder dating app. Een vip event leek me een leuke kans om iemand op een andere manier te leren kennen dan via het digitale gedoe. Wie weet ontstaat daar een leuke babbel, een vonk(je), een dansje. Want stiekem dromen we er toch allemaal van dat je hem gewoon...
Mijn vingers verstrengelden zich met die van David. Het zachte kneepje voelde als een geheim dat hij nog niet wilde verklappen. Terwijl we over de kasseien naar het kleine restaurant slenterden, was David niet zomaar David. Die ondeugende twinkeling in zijn ogen en het feit dat hij zich bij het buitengaan al Raphaël noemde… Het spelletje met onze...
Niemand bereidt je voor op rouwen. Je krijgt clichés als "het wordt beter met de tijd" of "hou je sterk". Maar wat niemand me vertelde, was dat ik in volle rouw plots een ontembaar verlangen naar seks zou krijgen. Zo hevig dat ik me soms afvroeg of ik niet compleet gek geworden was.
