Toen mijn man onverwachts overleed, kwam ik in een tornado van emoties terecht. Maar toen de eerste schok wegzakte, kwam er een ander soort achtbaan: de ontdekkingstocht naar zijn trouw… of eerder het gebrek daaraan. Het begon met een vaag vermoeden. Al snel ontdekte ik dat mijn man zo'n beetje een volwaardig polygamist was, maar dan zonder officiële huwelijken. Het aantal vrouwen? Laten we zeggen dat ik op een gegeven moment extra vingers nodig had.
Ik kon het niet laten liggen, ik móést het uitzoeken. Hoe had ik dit niet door? Was ik echt de enige die dit niet zag aankomen? Uitpluizen werd een soort therapie. Urenlang legde ik alle puzzelstukjes bij elkaar. Wat was echt aan mijn huwelijk en wat was gewoon een grote leugen? Het duurde een tijd voordat ik het kon laten rusten. Mijn vertrouwen in mannen was ondertussen met de noorderzon vertrokken.
Toen ik besloot opnieuw te gaan daten, sleepte ik mijn bagage vol twijfels en onzekerheden met me mee. Maar hé, ik sprong in het diepe en tot mijn verbazing regende het likes op dating apps. Mijn ego bloeide op, maar het echte werk begon pas toen ik echt moest praten met al die mannen.
De eerste keer dat ik werd geghost, had ik geen idee wat me overkwam. Dagenlang hadden we leuk contact: grappen, serieuze gesprekken, zelfs wat flirterige opmerkingen. Maar opeens was hij foetsie. Poef. Geen uitleg, geen vaarwel, gewoon... stilte. Mijn brein draaide overuren: Heb ik iets verkeerd gedaan? Heeft mijn laatste opmerking hem weggejaagd? Ik dacht meteen: "Wat is er mis met mij" en zocht de fout bij mezelf. Bedankt, huwelijksbagage.
Langzaam maar zeker begon ik te snappen hoe het werkt. Op datingapps heeft niemand maar één match. Nee, er zijn er altijd drie, zeven, tien of meer. Je denkt dat je een geweldige klik hebt maar ondertussen heeft hij nog een rij dames op standby. En als iemand anders hem net dat beetje meer aanspreekt? Dan ben jij foetsie, alsof je nooit hebt bestaan.
Ik leerde snel dat het geen zin heeft om ghosting persoonlijk te nemen. Het ligt niet aan mij, het is gewoon hoe deze oppervlakkige digitale wereld werkt. En ja, ik geef toe: na een tijdje speelde ik hetzelfde spel. Als het contact nergens op uitdraaide, drukte ik net zo makkelijk op de 'blokkeren' knop. Was dat netjes? Nee. Praktisch? Absoluut.
Het grappige is dat ghosting me sterker gemaakt heeft. Waar het in het begin voelde alsof ik een klap in mijn gezicht kreeg, werd het uiteindelijk een soort filter. Als iemand zomaar verdwijnt, is dat geen verlies. Dat is een kans om verder te gaan zonder ballast. Ik heb geleerd dat mijn waarde niet bepaald wordt door wie blijft of wie verdwijnt. Sommige mannen zijn simpelweg niet goed genoeg om mij in hun leven te hebben.
En dat is een les die elke vrouw zou moeten onthouden – of ze nu 25 is of 55.
Ze zeggen het zo vaak dat het bijna irritant wordt: "Je moet eerst zelfliefde vinden voor je opnieuw kan liefhebben."
Ik rolde altijd een beetje met mijn ogen. Zelfliefde klonk te veel als een Instagram-quote. Maar goed… clichés zijn clichés omdat ze meestal waar zijn. Ook deze.
Het begon allemaal met een kapotte lamp en een Ikea kast die niet recht wilde staan. Pas toen merkte ik hoeveel ik zelf moest oplossen als single. YouTube werd mijn beste vriend. Uren zat ik te kijken naar tutorials van mannen met schroevendraaiers en veel te veel enthousiasme. Na een tijdje kon ik het allemaal zelf. En ik was...
Zijn profielfoto's zagen er veelbelovend uit: verzorgd, zelfverzekerd, met die typische glimlach van een man die weet dat hij goed op foto staat. Gelukkig deed de werkelijkheid niets af aan die charme. Jo was knap, galant en het gesprek liep vlot, al babbelde hij nét iets te veel over zijn werk. En over zijn ex(en). Ja, meervoud. En over...
In het begin vond ik het alleen zijn ronduit ellendig. Niet omdat ik niet van rust hou, maar omdat stilte soms hard kan klinken. Vooral op zaterdagavond, met een lege zetel naast je en Netflix die vraagt of je "nog steeds kijkt". Ja, natuurlijk kijk ik nog, wie anders?
