Waarom ik een PhD verdien in friendzonen

Soms vraag ik me af of ik een foutje in mijn bedrading heb. Ik vind mannen vaak leuk, gezellig, interessant. Ik kan uren met iemand praten, lachen, overeenkomsten ontdekken… en toch: verliefd word ik bijna nooit. Ik wou dat het anders was. Echt. Hoe fijn zou het zijn om gewoon verliefd te worden, zonder dat ik mezelf steeds afvraag of die vonk ooit overslaat? 

Maar zo werkt het niet bij mij en dat vind ik jammer. Want daardoor eindig ik vaak in een lastige situatie: ik heb een klik met iemand, maar mijn hart schakelt niet over naar standje vlinders. En dan komt het moment dat ik moet doen waar niemand zin in heeft: iemand vriendelijk parkeren in de friendzone. En dat is lastig.

Als je allebei niks voelt, is het simpel: gewoon afscheid nemen en verder zoeken. Maar soms voel je wel een klik, alleen niet de juiste. Ik denk dan: "We zouden fantastische vrienden kunnen zijn." Hij denkt: "Gewoon volhouden, straks valt ze wel voor mij." En daar gaat het dus mis.

Ik heb werkelijk alles geprobeerd om mannen netjes in de friendzone te parkeren. Eerlijk zijn en zeggen: "Ik vind je echt heel leuk om tijd mee door te brengen, maar ik voel geen verliefdheid?" Check. "Bij mij slaat die vonk gewoon niet over", zodat hij zich niet afgewezen voelt en mijn eigen koppige hart de schuld geven? Check. Benoemen wat ik wel waardeer? Dubbelcheck. Want mannen voelen zich minder gekwetst als je zegt dat je hun humor, gesprekken of gezelligheid waardeert en dat je het leuk vindt om contact te houden. Geen mixed signals geven? In theorie had ik dat helemaal door. In praktijk? Hahaha, mooi niet dus. Appjes laat op de avond? Geen idee hoe ik dacht dat dat onschuldig was. Kortom: sommige mannen lezen in elke punt, komma en emoji een verborgen liefdesverklaring.

Dus soms laat ik gewoon los. Hoe graag ik ook vrienden wil blijven, voor hem kan het simpelweg te pijnlijk zijn. Ik blijf het lastig vinden. Want ergens hoop ik stiekem dat die vonk later alsnog komt. Dat ik mezelf kan "trainen" om verliefd te worden. Maar tot nu toe is dat experiment altijd mislukt.

Blijkbaar heeft mijn hart een strenger toelatingsbeleid dan mijn hoofd handig vindt. Frustrerend, want hoe makkelijk zou het zijn om te vallen voor iemand die lief, stabiel en beschikbaar is? Maar zo werkt het niet bij mij. En misschien is het tijd dat ik dat gewoon accepteer.

Friendzonen is nooit leuk. Voor hem niet, maar voor mij ook niet. Want elke keer voelt het alsof ik iets afsluit wat mooi had kunnen zijn. En toch weet ik: eerlijkheid is de enige manier. Hoe zacht je het ook verpakt, uiteindelijk is het beter om iemand niet aan het lijntje te houden.

Dus ja, ik blijf oefenen met mijn subtiele friendzone-technieken… tot er eentje langskomt bij wie die hele handleiding overbodig blijkt.