Dominantie is spannend. Tot jij verdwijnt.

Er zijn van die mannen… Je weet wel, ze komen je leven binnen met een blik waar je de rest van de dag licht van in het hoofd blijft. Guy was zo iemand. Niet de klassieke adonis maar hij had iets. Iets ongrijpbaars. Een mysterieuze blik die zei: "Ik wil alleen jou." En ik… ik smolt. Slappe knieën, hartslag 180 en hersenen op stand-by. 

Hij wist wat hij wilde. In bed bedoel ik dan. Daar was hij de man die je geen vragen stelt, maar grenzen verlegt waarvan je niet eens wist dat je ze had. Vurig, verrassend, een beetje gevaarlijk. Het soort ervaring waarvan je de dag erna ineens bloost als je je haar kamt.

Tot hij na een paar dates ook de rest van mijn leven begon te regisseren.

"Je haar zat gisteren eigenlijk leuker."
"Draag je sneakers? Hakken staan veel vrouwelijker, vind je niet?"

En mijn favoriet: "Er is een efficiëntere manier om die vaatwasser in te laden hoor."
Tja, Guy. Er is ook een efficiëntere manier om de deur te vinden.

En kijk, ik snap het: aantrekkingskracht zit vaak ook in kracht. Wij vrouwen vinden het vaak heerlijk als een man de leiding neemt, op het juiste moment. Maar er is een verschil tussen dominant zijn… en gewoon een controlfreak met een sexy blik.

We willen best geleid worden. In de slaapkamer, bij voorkeur met een opwindende soundtrack op de achtergrond. Misschien in het restaurant als we twijfelen tussen pasta of curry. We willen zelfs verleid worden tot dingen waarvan we achteraf zeggen: "Dat ik dat ooit gedaan heb!" En dat is prima. Sterker nog: dat is fantastisch.

Maar daarbuiten? Daar willen we vrijheid. Sneakers. Warme sokken. Mismatched koffietassen en af en toe chips tijdens het Netflixen.

Het is een delicate lijn. Bestaat hij? De man die de leiding neemt als we daar zin in hebben, maar ons ook vrij laat als we onszelf willen zijn? Of is de man die de lakens uitdeelt in bed ook degene die daarna beslist welke lakens je moet kopen? Ik kies ervoor te geloven in het eerste. In de man die z'n mannetje staat in bed, maar daarbuiten gewoon normaal doet.

Voorlopig droom ik nog even. Van een man die me met vuur aankijkt wanneer ik mijn jogging aantrek. Iemand die me de muren laat voelen, maar ook ruimte geeft om te ademen, groeien, struikelen en stralen … op mijn manier.

En als hij dan ook nog zegt dat ik mooi ben zonder make-up?
Dan mag hij zelfs heel even iets zeggen over die vaatwasser.
Heel. Even.