Soms denk ik dat ik mijn roeping gemist heb. Ik had geen marketeer moeten worden. Ik had een praktijk moeten openen als liefdescoach voor gekwetste, verdwaalde vrijgezellenmannen.
Hoe een doggy bag mijn interesse verloor
Dating is soms net een puzzel waarvan je denkt dat alle stukjes perfect passen. Zo begon het met Ward. Zijn profiel straalde het hele pakket uit: een hond (dat staat toch gelijk aan lief en zorgzaam?), een zwembad (luxe!), en sportieve vakantiefoto's (hij houdt van avontuur). Het perfecte plaatje. Voeg daar een vlotte babbel aan toe en ik dacht: dit wordt leuk.
Onze eerste date was een wandeling. Simpel, ongedwongen en altijd goed. Ward stelde het voor en verraste me met een fles champagne, echte champagne! Het gesprek ging vlot, misschien te vlot. Ward had duidelijk geen moeite om de stilte te vullen en praatte iets teveel over zijn ex. Maar goed, hij gaf toe dat hij weinig ervaring had met daten. Misschien lag het daar aan. Of aan de bubbels.
Toen er een onweersbui losbarstte en we samen moesten schuilen, leek het alsof we in een scène uit een romantische film waren beland. Hoe cliché wil je het hebben? Het was zó gezellig dat zelfs ik, die normaal niet snel bezwijkt, de eerste vonkjes voelde.
Na de wandeling stelde hij voor om iets te eten. Perfect, dacht ik, iemand die initiatief neemt. We gingen naar een van zijn favoriete plekken en hoewel het interieur niet direct mijn stijl was, wilde ik hem het voordeel van de twijfel geven. Maar toen gebeurde het: hij bestelde zijn steak bien cuit. Volledig doorbakken. Ik kon het niet laten en grapte over een menukaart die ik eens had gezien, waar een 'leren lap' een meerprijs had. Geen lach, geen glimlach, niets. Ward keek me alleen wat verward aan.
Daar zat ik, aan tafel, met een man die niet van mijn humor leek te houden én zijn vlees volledig doorbakken at. Twee minpunten in de eerste ronde. Maar goed, ik besloot de avond nog een kans te geven. Je weet tenslotte nooit wat er nog komt, toch?
De porties waren gigantisch en ik wist meteen dat ik de finish niet zou halen. "Vraag een doggy bag," stelde hij voor. Maar steak opwarmen? Nee, bedankt. Ik legde uit dat ik het wel goed vond zo, maar Ward haalde zijn schouders op. "Dan neem ik het wel mee," zei hij zonder aarzelen. "Hoef ik morgen niet te koken."
Mijn vork bleef halverwege mijn mond hangen. Hij nam serieus mijn restjes mee naar huis. Het was het moment waarop mijn innerlijke alarmbellen begonnen te rinkelen. Toen we afscheid namen, was ik vriendelijk, maar in mijn hoofd draaide ik het hele scenario nog eens af. Was ik te kritisch? Zat het probleem bij mij?
Thuis vertelde ik het aan mijn dochter, die me duidelijk maakte dat ik te kieskeurig was. Misschien heeft ze gelijk. Of er een vervolgdate kwam? Laten we zeggen dat Ward nu waarschijnlijk geniet van zijn opgewarmde steak, maar ik toch wat liever op zoek ga naar een man die een andere bakwijze én een beetje humor kan waarderen. Champagne alleen is tenslotte niet genoeg.
Laatste berichten in onze blog
Wees de eerste om het nieuwste te lezen!
Je kent het moment wel: de date loopt op z'n einde, het gesprek kabbelt voort… en dan verschijnt daar ineens de rekening. Niet zomaar een papiertje, maar een soort test. Alsof je moet kiezen tussen principe of gevoel, onafhankelijkheid of overgave.
Ik las laatst een quote die me even deed stilstaan. "Date people you can learn from. Not in the toxic way. Intellectually, sexually, emotionally and financially. All four together is even more amazing."
Vroeger had je koffie. Punt. Je dronk 'm zwart, met suiker, met melk, of - als je geluk had - met een toefje slagroom. Niemand vroeg of je havermelk wilde, of je bonen uit Guatemala kwamen, of je voorkeur gaf aan een flat white, een cortado of een matcha latte met een vleugje kaneel. Je had koffie. Klaar.