Niet pleasen, wel poweren
Het begon allemaal met een kapotte lamp en een Ikea kast die niet recht wilde staan. Pas toen merkte ik hoeveel ik zelf moest oplossen als single. YouTube werd mijn beste vriend. Uren zat ik te kijken naar tutorials van mannen met schroevendraaiers en veel te veel enthousiasme. Na een tijdje kon ik het allemaal zelf. En ik was er best trots op ook.
Maar wat ik toen nog niet doorhad, was dat ik ondertussen ongemerkt in mijn mannelijke energie was gesukkeld. Als je dan na jaren weer begint met daten, neem je die energie gewoon mee. Je stapt een date binnen als een soort vrouwelijke Rambo: onafhankelijk, efficiënt en nul zin in gedoe.
Daarbovenop.... als 50-plussers doen we niet meer aan spelletjes. We gaan echt geen WhatsApp-berichtjes analyseren alsof het oude liefdesbrieven zijn.
Die energie had natuurlijk ook een keerzijde. Ik trok vaak zelf de stekker uit een connectie, nog voor er überhaupt een vonk kon ontstaan. En sommige mannen vonden me ronduit intimiderend. Op zich is daar niets mis mee. Het is een fase waarin je emoties verwerkt en jezelf opnieuw uitvindt. Ik was bezig mezelf opnieuw te monteren, net als die Ikea-kast. Alleen… je beseft pas later dat je eigenlijk nog helemaal niet toe was aan daten.
Het afgelopen jaar heeft veel in beweging gezet. Ik leef bewuster, voel beter aan wat goed voor me is en bewaak mijn energie en balans met meer zachtheid dan ooit.
Ik verdiepte me in spiritualiteit en kwam vanzelf uit bij vrouwelijke energie. In het begin was ik sceptisch. Ik dacht: Ohjee, hier komt de wierook.
Maar hoe meer ik las, hoe meer alles op zijn plaats viel. Vrouwelijke (of yin) energie is eigenlijk helemaal niet zo zweverig als het lijkt. Ik ben altijd een pleaser geweest. Ik zei "ja" omdat "nee" gedoe opleverde. Niet alleen in relaties, maar ook op het werk. Maar nu zeg ik gewoon rustig "nee". Zelfs tegen vriendinnen (en ja, ze leven nog).
Vrouwelijk energie is geen "ik laat het maar passeren want ik wil niet moeilijk doen". Het is ook geen zachtheid die je moet verwarren met onderdanigheid.
Nee, het is iets veel subtieler en veel krachtiger. Het is die rustige, zachte stevigheid die je voelt wanneer je niet meteen reageert op een berichtje dat half werk is. Wanneer je niet in de verdediging schiet, maar diep ademhaalt en denkt: "Dit voelt niet goed voor mij." En alles gewoon laat, zonder paragrafen uitleg met screenshots van oude gesprekken. Tegenwoordig reageer ik minder impulsief als iemand mijn grenzen overschrijdt. Ik zet een stapje terug, zeg wat het met me doet en laat het daarbij. Klaar. Punt.
Ik probeer niemand te fixen, niets te bewijzen en niemand te overtuigen.
Ik kies simpelweg.
En mijn grenzen ? Die spreken voor zich.
En hoe duidelijker mijn grenzen, hoe rustiger mijn hoofd. En in die rustige, zelfverzekerde vibe … zit mijn kracht.
En ja, ik kan nog steeds zelf mijn Ikea-kast in elkaar zetten.
Maar tegenwoordig laat ik mannen ook gerust helpen. Omdat het kan. En omdat het stiekem ook best leuk is.