De subtiele strijd om de rekening

Je kent het moment wel: de date loopt op z'n einde, het gesprek kabbelt voort… en dan verschijnt daar ineens de rekening. Niet zomaar een papiertje, maar een soort test. Alsof je moet kiezen tussen principe of gevoel, onafhankelijkheid of overgave. 

Want ja, ik ben financieel zelfstandig en daar ben ik trots op. Ik betaal mijn eigen wijn, huur en vibrator. Dus nee, ik hoef niks van een man aan te nemen, zeker geen diner dat voelt als een investering in ruil voor… ja, voor wat eigenlijk?

Dus stel ik voor om te splitten. Want: gelijkwaardigheid! Onafhankelijkheid! Vrouw van de 21e eeuw!

Maar dan kijkt hij me aan met een glimlach en zegt: "Laat mij dit doen, ik vond het gezellig."
En ineens smelt er iets. Een klein stukje binnenin denkt: hij vond het leuk. Hij investeert…. in míj.

Misschien zegt hij erbij: "Volgende keer mag jij trakteren". Dan voelt het plots speels en wederzijds. Gewoon twee mensen die elkaar misschien willen terugzien.

Maar ja… soms zit je daar nog aan je carpaccio en voel je het al: dit wordt hem niet. Geen klik, geen nieuwsgierigheid, geen enkele vlinder in zicht. En dan zegt hij bij het afrekenen: "Nee nee, ik sta erop."
Ai. Wat nu? Eerlijk zeggen dat het 'm niet wordt? Of beleefd glimlachen, hem laten betalen en later dat appje sturen: "Het voelde toch niet als een match."

Het blijft een dunne koord.
Tussen beleefdheid en eerlijkheid. Tussen charme en duidelijkheid. Tussen de onafhankelijke vrouw die haar boontjes dopt en het meisje in ons dat gewoon even verzorgd wil worden.

Op een singlesforum waar ik lid van ben, laaide laatst deze discussie op.
Mannen begrepen niet waarom vrouwen op date gingen voor een diner. Vrouwen riepen dat ze nóóit een man laten betalen en altijd hun deel overmaken. Iedereen overtuigd van zijn of haar gelijk. Ondertussen blijven we allemaal alleen.

Misschien ligt de waarheid ergens tussen principes en verlangens.
We zijn zo druk met bewijzen dat we niemand nodig hebben, dat we vergeten hoe fijn het is als iemand iets voor je wil doen. Gewoon, omdat hij je leuk vindt. Omdat hij een beetje voor je wil zorgen.

Want mannen blijven, hoe je het ook wendt of keert, toch een beetje jagers.
Ze willen indruk maken. Laten zien dat ze het waard zijn. Een rekening betalen voelt voor hen soms als: ik zie je. Ik wil je.

En misschien mogen wij vrouwen, juist in onze zelfstandigheid, af en toe gewoon ontvangen.
Niet omdat we het nodig hebben. Maar omdat het mag.

Wie weet zijn we daarom allemaal nog single. Omdat we allemaal onze eigen rekening niet durven loslaten.