Coup de foudre of coup de overload?

Soms wil je gewoon weer dat ouderwetse gevoel: iemand spontaan ontmoeten, zonder dating app. Een vip event leek me een leuke kans om iemand op een andere manier te leren kennen dan via het digitale gedoe. Wie weet ontstaat daar een leuke babbel, een vonk(je), een dansje. Want stiekem dromen we er toch allemaal van dat je hem gewoon tegenkomt in plaats van naar links of rechts te moeten swipen. 

Nu ja… het werd zo'n avond. Na het diner volgde een afterparty en blijkbaar hing er een vrolijke energie om me heen. Mannen pikken dat moeiteloos op: zelfvertrouwen en onafhankelijkheid werken als een magneet. En toen stond daar ineens Marc. Voor ik het wist dansten we samen. En ja, hij kon echt goed dansen.

Hij zag eruit alsof hij de wereld wel een beetje kende. Net pak, vlotte babbel. Toen hij vertelde dat hij makelaar was, floepte er ergens een klein waarschuwingslampje aan (mijn overleden man was dat ook – makelaar, strak in het pak, goeie babbel). Maar hé, die kon absoluut niet dansen. Dus ik dacht: "Niet flauw doen, geef deze Marc gewoon een kans."

Alleen… Marc eiste al snel heel wat aandacht op. Normaal zou ik daar mijn wenkbrauwen bij optrekken, maar na een paar glazen wijn dacht ik vooral: ach, laat maar. We wisselden nummers uit en ik dacht: "Leuk, donderdag een date." Tot ik onderweg naar huis mijn gsm checkte.

BOEM. Mijn gsm ontplofte. Berichten, oproepen, hartjes, zinnen als 'coup de foudre', 'het is voorbestemd', 'ik wil je zien'. Natuurlijk streelt het je ego even. Maar in mijn hoofd zat ik hem al half te blokkeren.

De volgende ochtend vertelde ik mijn dochter over de digitale liefdesbom. Haar reactie: "Mama, je bent veel te streng voor mannen. Geef hem toch een kans. Hij had vast gewoon te veel gedronken." Dus… ik luisterde. Zondag even gebeld en ja... het was een leuke babbel. Misschien had ze gelijk.

Maar maandag sloeg de toon ineens om. Onze date stond gepland voor donderdag, maar Marc wilde alvast ook het weekend claimen. Toen ik zei dat ik plannen met vriendinnen had, antwoordde hij bloedserieus dat ik die moest afzeggen.

'Moeten?!' Niemand zegt mij nog wat ik moet doen. Zeker niet iemand die nog niet eens een eerste date met me gehad heeft.

Daarna: ping, ping, ping. Bericht na bericht. Hoeveel hij me miste, of ik hem ook miste, hoe mooi mijn ogen zijn, hoe mooi mijn stem is, hoe mooi mijn… nu ja, alles. Zelfs toen ik duidelijk zei dat hij moest stoppen, bleef het maar doorgaan.

De hele nacht.

En dus appte ik hem 's ochtends dat ik rust zoek en dat het voor mij stopt.

Wat denk je? Precies. Nieuwe regen aan berichten. Smeken om een tweede kans. Terwijl ik dacht: Welke tweede kans? Je hebt je eerste nog niet eens gekregen.

En dus… blokkeer.

Coup de foudre turned coup de overload.