Mijn eerste date met een getrouwde man

Toen ik net mijn eerste onwennige stappen zette op het datingpad, was ik nog een zalig naïeve dromer. De jungle was voor mij een romantisch grasveld vol charmante mannen met serieuze bedoelingen. Tot ik Bert ontmoette. 

Bert was testpiloot. Niet van straaljagers, nee - van raceauto's. Hij had die ruige charme die meteen binnenkomt. Mannenhanden, stoppelbaard, dat licht vermoeide gezicht van iemand die de wereld had gezien. Klinkt sexy, toch?

En hij kon vertellen. Het soort verhalen waarbij je vanzelf dichter naar iemand toe schuift, gewoon om niets te missen. Ik was onder de indruk. En hij ook van mij, blijkbaar. Want al snel wilde hij over naar WhatsApp. "Handiger als ik in het buitenland ben" zei hij. Natuurlijk, dacht ik. Logisch, dacht ik.

Maar iets zat er scheef. Zijn berichten kwamen druppelend binnen. Hij reageerde pas uren later en als ik direct antwoordde, bleef mijn bericht weer hangen in het luchtledige. Alsof zijn wifi alleen werkte als zijn vrouw de hond uitliet. Mijn onderbuik deed moeilijk, zoals altijd als er iets niet klopt.

Ik deed iets wat ik toen nog eng vond: ik vroeg of hij eerlijk kon zijn. "Is er iemand in je leven?" vroeg ik. En ja hoor. Daar kwam het broertje-en-zusje-verhaal uit de kast. De klassieker. Later herkende ik het meteen toen ik financiële casanova Eric (uit een eerder jungle-verhaal) ontmoette. En ik dacht: ik ben niet op zoek naar een broer. Ik zoek een minnaar, een vriend en geen kerel met een dubbel leven.

Hij deed nog wat halfslachtige pogingen. Hij wilde graag vrienden blijven, want "de klik was er". Hij ging echt, écht weg bij zijn vrouw. Zodra de seizoenen wisselden of zijn strijk klaar was - zoiets.

Maar soms heeft het universum gevoel voor humor. Tijdens een shoppingtrip met mijn dochter wandelde Bert plots de winkel binnen. Hand in hand met zijn "zus". Zijn gezicht liep rood aan als een overrijpe tomaat in de Spaanse zon en ik zag de paniek. Zou ik hem aanspreken? De verleiding was groot. Een vrolijk "Hé Bert! Lang niet gezien… Is dit je zus?" Misschien. Maar ik deed het niet. Ik glimlachte en liet hem in zijn eigen zweet staan. Soms is niets zeggen luid genoeg. Karma had al een afspraak met hem.

En dan vraag ik me af: wat zoeken zulke mannen eigenlijk? Een beetje aandacht? Willen ze testen of ze nog 'marktwaardig' zijn? Of zitten ze vast in hun veilige, uitgebluste relatie en durven ze de sprong niet te wagen? Misschien denken ze dat naast elkaar leven, aparte slaapkamers en gezamenlijke verjaardagen 'genoeg' zijn.

Maar ik heb geleerd. Ik heb mijn datingradar opgepoetst, mijn wifi-wijsheid aangescherpt en één ding onthouden: als een man zegt dat hij en zijn partner broer en zus zijn, moet je niet verder vragen. Gewoon weglopen.