Wanneer de afstand groter is dan de klik

Geluk is soms een kwestie van perspectief. Ik loop naar huis na een date in een gezellige wijnbar. De wijn was goed, het gesprek ook. Maar tegelijk weet ik: dit wordt 'm niet.  

Online klikte het. Echt. We hadden gesprekken die vanzelf gingen, grappen die landden. Alleen… hij woonde in Ninove. En ik in Hasselt. Ninove is waarschijnlijk mooi, groen, charmant.... Dat geloof ik allemaal meteen. Maar Ninove ligt voorbij Brussel. En alles aan de andere kant van de ring rond Brussel? File. Punt. 

Begrijp me niet verkeerd: ik weet zelfs nog niet zeker of ik de rest van mijn leven in Hasselt wil wonen. Ik ben opgegroeid in de regio van Mechelen maar ik heb mijn hart verloren aan Limburg. Aan het zachte spreken, de vriendelijkheid, de warmte, het gevoel dat je er echt bij hoort.

En ja, als dit de man van mijn leven was geweest, had ik best in Ninove willen wonen.
Maar dat was hij dus niet.
En daarom vind ik Ninove te ver. Snap je dat?

Afstand is trouwens zelden het echte probleem. Het echte probleem voel je in je buik.
En bij Herman voelde ik dat vrij snel.

Je ruikt het bijna: net uit een relatie.  Mannen die net single zijn hebben iets onrustigs. Alsof vrijheid elk moment kan omslaan in paniek. Hun leven is een tussenfase: alles mag, niets hoeft, behalve definiëren wat ze zoeken. Maar dat ze klaar voor zijn voor een relatie? Daar zijn ze 100% zeker van.  

Maar toen kwam het detail dat alles in één klap veranderde. Niet iets groots. Geen trauma. Geen ex die nog dagelijks appte. 
Herman houdt van carnaval.

En niet zo'n "ik ga één namiddag kijken". Nee. Carnaval-carnaval.
Verkleden. Dagenlang drinken. Polonaises met mensen die naar bier ruiken om elf uur 's ochtends.
Plakkerige pruiken, confetti in je BH en iemand die tegen je zegt: "Komaan, doe eens gek!" 

Ik heb lang in de Maasregio gewoond en weet één ding heel zeker: ik haat carnaval. Ik zie mezelf al staan, verkleed als iets wat ik niet ben, in een café waar de vloer aan mijn schoenen kleeft, terwijl iemand bier over mijn schouder morst. Nee. Dat is geen feest. Dat is mijn tolerantiegrenzen testen.

Dus terwijl hij al voorzichtig polste of er een vervolgdate kwam wist ik het eigenlijk al.
Niet volgende keer.
Niet later.
Niet als de zon en de maan allebei meewerken.

Ik zat daar nog, beleefd, met mijn glas Chardonnay. Maar mentaal was ik al bij:
hoe kan ik stiekem iemand appen om me te komen redden?

Daten draait vaak om geluk. Eén klein detail kan alles veranderen.
Ook voor mannen die tegenover mij zitten en ontdekken dat ik hou van rust, diepe gesprekken en lange wandelingen, maar net zo goed van lachen en burlesque dansen.
Polonaises? Nee. Een flinke hoek af en sarcasme? Ja, dat krijg je er gratis bij.

Soms ben ik de rode vlag.
Soms is het de ander.
En soms… is het gewoon Ninove terwijl mijn hart zachtjes Limburg fluistert.