Ik weet nog precies waar ik Peter ontmoette. Zongebruind, strakke jeans en een sjaaltje ondanks de hitte, en die lach… ontwapenend, alsof hij het van tevoren geoefend had. Maar wat ik vooral voelde, was angst. Doodsangst, zelfs. Hij was de eerste man die me weer deed lachen… en ik wist niet of ik dat wel mocht voelen.
Mijn vriendinnen zagen het meteen. "Er hangt iets tussen jullie," zeiden ze. Dat begreep ik pas echt toen hij me voor het eerst aanraakte. Eén enkel moment, een lichte aanraking en mijn hele lichaam leek kortsluiting te maken.
Ik leefde nog in de schaduw van verlies en zag de wereld in grijstinten. Hij was niet mijn type, niet mijn idee van "wat hoort," en toch vond ik bij hem iets wat ik nergens anders had gevonden: een soort veiligheid.
Het voelde een beetje magisch maar ook als een test. Tijdens een wandeling vuurde hij vraag na vraag op me af. Het leek alsof hij een checklist had. Ik weet zeker dat ik die test niet gehaald heb, want ik blokkeerde volledig. Maar toen hij vroeg welk land ik ooit wilde bezoeken, zei ik "Cuba." Het was een simpele vraag maar een die me terugbracht naar mezelf. Die vraag werd een vonkje. Misschien wel de eerste sinds ik de grond onder mijn voeten was kwijtgeraakt.
Toch wisten we allebei dat het niets zou worden. Peter zat in een andere fase van zijn leven. En ik? Ik wist amper nog wie ik zelf was. We voelden nooit tegelijkertijd hetzelfde. Maar wat me in hem triggerde? Wat hem in mij aantrok? Die woorden vonden we nooit.
Het begon als vriendschap en ruim een jaar bleef het dat ook. Tot die ene avond. Een fles wijn verder en ik vond mezelf in zijn logeerkamer, liggend en piekerend. Hoe kan het dat hij me niet aanraakt? Is het omdat ik gebroken ben? Of omdat ik hem niet aantrek? Uiteindelijk nam ik het initiatief en daarmee begon iets wat ik nooit had kunnen voorspellen: pure magie, maar geen sprookje.
We trekken elkaar aan en stoten elkaar weer af, tot op de dag van vandaag. Geen relatie in traditionele zin, maar wel een soort verbinding die ik nooit eerder heb gevoeld. Het is een verhaal zonder titel, zonder regels.
Wat ik heb geleerd, is dat connecties geen perfecte plaatjes hoeven te zijn om waardevol te zijn. Ze kunnen helen, openen en je laten groeien, zelfs als het niet is wat je hoopte of verwachtte. Het leven is tenslotte niet zwart-wit, maar vol schakeringen van grijs, met hier en daar een felle, onvoorspelbare vonk.
Dus hier ben ik. Geen sprookjesprinsessen of perfecte eindes, maar een vrouw die met vallen en opstaan weer leert voelen, lachen, en liefhebben. En dat is genoeg.
Ze zeggen het zo vaak dat het bijna irritant wordt: "Je moet eerst zelfliefde vinden voor je opnieuw kan liefhebben."
Ik rolde altijd een beetje met mijn ogen. Zelfliefde klonk te veel als een Instagram-quote. Maar goed… clichés zijn clichés omdat ze meestal waar zijn. Ook deze.
Het begon allemaal met een kapotte lamp en een Ikea kast die niet recht wilde staan. Pas toen merkte ik hoeveel ik zelf moest oplossen als single. YouTube werd mijn beste vriend. Uren zat ik te kijken naar tutorials van mannen met schroevendraaiers en veel te veel enthousiasme. Na een tijdje kon ik het allemaal zelf. En ik was...
Zijn profielfoto's zagen er veelbelovend uit: verzorgd, zelfverzekerd, met die typische glimlach van een man die weet dat hij goed op foto staat. Gelukkig deed de werkelijkheid niets af aan die charme. Jo was knap, galant en het gesprek liep vlot, al babbelde hij nét iets te veel over zijn werk. En over zijn ex(en). Ja, meervoud. En over...
In het begin vond ik het alleen zijn ronduit ellendig. Niet omdat ik niet van rust hou, maar omdat stilte soms hard kan klinken. Vooral op zaterdagavond, met een lege zetel naast je en Netflix die vraagt of je "nog steeds kijkt". Ja, natuurlijk kijk ik nog, wie anders?
